در آستانه برگزاری یادواره شهید رستمی در قوچان مطرح شد:
نویسنده: علی ایشان زاده
| >> |
امروز در شهرستان قوچان، یادواره شهید «بابامحمد رستمی» برگزار می شود که به همین بهانه به سراغ خانواده این شهید و چند نفر از مسئولان یادواره رفتیم و با آن ها به گفت و گو نشستیم چرا که ...
«آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید»
فرزند شهید بابارستمی در گفت و گو با خراسان با اشاره به سال و محل تولد پدر در ۱۳۲۵ و روستای رهورد قوچان درباره چگونگی مهاجرت «شهید» در اوایل جوانی همراه با پدرش به مشهد مقدس گفت: اگرچه در هنگامی که پدرم به شهادت رسید من تنها ۶سال داشتم و خیلی نمی توانم او را به خاطر بیاورم اما مطابق آن چه از مادر، اطرافیان و بعضی همرزمانش شنیده ام پدرم به خاطر خلق و خوی خوش و مهربان و احساس مسئولیت نسبت به نیروهای خود در منطقه عملیاتی دفاع مقدس و همچنین دوستان انقلابی در جریان تظاهرات ضد رژیم طاغوت و سپس پیروزی انقلاب توسط دوستان و نیروها به «بابا» و «بابامحمد» معروف شده است.«حسن رستمی» می افزاید: ایمان و روحیه قوی، شهامت و بردباری، تواضع و ساده زیستی از خصوصیات ممتاز پدرم بوده است. آن طور که شنیده ام در اوایل دفاع مقدس در جلسه ای با حضور فرماندهان ارتش و سپاه و رئیس جمهور وقت، «بنی صدر» در تهران پدرم بحث نداشتن اسلحه و مهمات کافی را مطرح می کند و از او می خواهد اسلحه در اختیارشان قرار گیرد که گویا «بنی صدر» در پاسخ وی می گوید: مگر اسلحه نقل و نبات است که در اختیار شما بسیجیان و سپاهیان بگذاریم؟ بلافاصله پدرم بدون هیچ واهمه و ترسی با صدای بلند به وی اعتراض می کند و درگیری لفظی نیز بین آن ها ایجاد می شود که این امر نشانگر صراحت لهجه و شهامت پدرم است.
پسر شهید رستمی در ادامه می گوید: تواضع و فروتنی از دیگر خصایل پدرم بوده است تا جایی که تا زمان شهادتش کمتر کسی خبر داشته که او از فرماندهان سپاه و فرمانده عملیات بوده است. گویا در جریان سفری با پدربزرگم به تربت جام برای سرکشی به مقر سپاه هنگامی که جمعیت و نیروهای زیادی در ورودی شهر برای استقبال از وی جمع می شوند تازه پدربزرگم متوجه می شود که این جمعیت برای پسرش جمع شده اند. همسر شهید رستمی نیز با بیان خاطره ای می گوید: روز تشییع پیکر پاک شهید و مراسم تدفین، خانمی را دیدم که خیلی منقلب است و گریه و زاری می کند. تعجب کردم، جلو رفتم و پرسیدم چرا بی تابی می کند. در جواب گفت: این شهید بزرگوار مدت ها بود که به خانواده ما و فرزندان یتیم من کمک می کرد. وی در ادامه می افزاید: هرچه از روحیه گذشت، ایثار، نوع دوستی و کمک به ایتام و ایمان و اخلاص او بگوییم باز هم کم است. درباره این شهید همین بس که مقام معظم رهبری درباره او فرموده اند: «شهید رستمی فرمانده و جوانی خوب و چهره ای فراموش نشدنی است.»
فرماندار قوچان نیز درباره این شهید می گوید: امروز نوجوانان و جوانان برومند ما بیش از همیشه نیازمند الگوهایی مثل شهید رستمی هستند که بتوانند چون چراغی فروزان فراراه زندگیشان باشند.سرهنگ صوفی فرمانده سپاه قوچان هم در ادامه می گوید: شهید محمد رستمی از اولین فرماندهان سپاه خراسان و سرداران شهید این خطه است که نقش به سزایی در تشکیل سپاه خراسان و عملیات دفاع مقدس داشته است و مدیریت و توانایی او در عملیات و هدایت نیروها و ایجاد امنیت درمناطق ناامن زبانزد همه است.عباس زارعی از اهالی روستای رهورد (زادگاه شهید رستمی) به خراسان می گوید: او از همان نوجوانی اهل تقوا و پرهیزگاری بود و پیکرپاکش نیز در مشهد مقدس و در جوار بارگاه مطهر حضرت رضا(ع) مدفون است.اهالی روستا در عزیمت به مشهد و بعد از زیارت حرم امام هشتم (ع) بر مزار این شهید بزرگ حضور می یابند و ارادت خود را نشان می دهند و ادای احترام می کنند.
محمدرستمی در سال ۱۳۲۵ در روستای «رهورد» در ۳۴ کیلومتری شمال قوچان متولد شد. دوران کودکی را در دامن دشت ها و هوای پاک روستا گذراند که دوران شادی و نشاط او با سفر ابدی مادرش، زودگذر بود.از همان زمان طعم سختی را چشید و در کنار پدر به فعالیت پرداخت. پس از پایان تحصیلات همراه با پدر به مشهد مهاجرت کرد که در آن جا نیز به کار در اداره کشاورزی مشغول شد. همزمان با شروع انقلاب به رهبری امام خمینی (ره) به جمع انقلابیون پیوست و در مبارزات مردمی علیه رژیم طاغوت مشارکت فعال داشت و از جمله گردانندگان اصلی تظاهرات خیابانی در مشهد بود که یک بار هم توسط ساواک دستگیر و زندانی شد. به خاطر روحیه مهربان او از طرف برخی دوستان نزدیک به عنوان «بابا» صدا می شد که همین لقب برای وی تا سال های شهادت ماندگار شد.به عنوان فرمانده عملیات سپاه مشهد وارد میدان شد و از بنیان گذاران سپاه خراسان و پیشتازان دفاع مقدس و همرزمان شهید چمران بوده که با نیروهای خود سوسنگرد را آزاد کردند.این دلاور مرد خراسانی سرانجام پس از ایثارگری ها و حماسه آفرینی های زیاد در دی ماه ۱۳۵۹ هنگام عزیمت به مناطق جنگی دچار سانحه رانندگی شد و عاشقانه به سوی حضرت دوست پر کشید.